Hoe gaan jullie om met de dood van jullie maatje?

Ja weet hoe het voelt veel sterkte 

Ik snap je wel,in mis mijn lieve bobby ook nog steeds

Ik heb al sinds vorige week dat ik zó erg aan je moet denken. Denk elke dag wel aan haar maar ik begin weer een beetje huilbuien te krijgen, ondanks dat het straks in maart alweer drie jaar geleden is..het lijkt als de dag van gisteren. Vanmiddag begon het zo opeens weer. Je "zusje" Lizzy troostte me, ze is zo'n gevoelig hondje... ze kan er niet tegen als iemand huilt en komt er meteen aan met een kwispel en heel veel likjes, zó lief! Zo was jij ook altijd, ook zo'n lief zacht hondje. Mis je baby. Mijn lieve speciale hond, voor altijd in mijn hart... 

Ik begrijp je volkomen,het gemis gaat nooit over en ik heb na 15 maanden nog steeds verdriet, ik vind het nog steeds zo erg,dat bobby er niet meer is.Zeker nu weer met de feestdagen,denk ik met Bobby was het toch leuker.Sterkte.

Ik werd vanmorgen wakker en moest ook aan Mancio denken. Moest weer huilen. Wat n gemis! Mancio is al 4 maanden weg.

Ja by my is het 6 maand ik heb het ook zo moeilijk nu weer deze tyd het eerste kerstdag zonder myn lieve queenie lilly helpt wel toch ween ik terug veel ze we zullen ze altijd blijven missen veel sterkte nog aan allen die hun maatje kwyt zijn ze zyn diep in ons gebroken hart 

Ik heb deze volgens mij nooit gelezen en was niet op het forum.... Wat een mooi doch triest verhaal X

Vandaag precies drie jaar geleden ben je heen gegaan, ook rond deze tijd. Wat was je toch een oud dametje, je kon gewoon niet meer. Zal die vreselijke dag nooit vergeten dat ik de beslissing heb moeten nemen om "voorgoed" afscheid van je te moeten nemen, je zat net in die aanval wat je kreeg. Je hebt er weinig van meegekregen, je keek één keer om naar de dierenarts toen hij je een spuitje gaf en daar ging je, naar de hemel. Voor jou het beste wat we konden doen, maar voor ons een vreselijk gemis. Ik kan nu wel iets beter om gaan met het verlies, maar toch mis ik je nog steeds. Je zal altijd mijn nummer één blijven, je was zo speciaal!    

 

Ja het blijft moeilijk ,het moeten missen van onze vriendjes,sterkte

Sterke, hier nu bijna 3 maanden, bijna niet te doen...... Maar eens zullen we met een brede lach aan onze maatjes terugdenken

Het is nu exact 3 jaar en 8 maand geleden dat mijn meisje is ingeslapen...
Ik had Dempsey en Taiko waar ik me op kon focussen...
Zij zijn mijn grootste troost geweest tijdens de ergste dagen...
En nu nog steeds <3

Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik die mooie lieve meid ontzettend mis...
Na 3 jaar en 8 maand doet het nog steeds pijn

Maar ondertussen heb ik haar wel een plaats kunnen geven...
Een plaats in mijn hart waar ze voor eeuwig in gebrand staat !

Ik heb me maanden elke nacht in slaap gehuild...

Dus je overdrijft zeker niet !

Onze engeltjes zullen we nooit vergeten <3

Heel veel sterkte met dit grote verlies
Xxx

Mancio is nu 7 maand weg uit mijn leven. We hebben nu een andere hond genomen. Maar ik blijf Mancio missen! Ik heb hem wel een plekje gegeven, soms laat ik een traantje vallen... Ik praat nog steeds over hem, hoe liefdevol hij was.

 

ik wens je veel sterkte!

Het enige wat mij troost is dat ik weet dat onze hond echt niet meer beter kon worden (hij bleek botkanker te hebben en daarbij had hij twee hernia's in zijn nek). Wat we ook gedaan hadden. We hebben het hem zo comfortabel mogelijk gemaakt en ervoor gezorgd dat hem een verdere lijdensweg bespaard bleef.

Aan alle eigenaren die achteraf twijfelen of het het beste was en zich schuldig voelen; voel je niet schuldig . Houden van is ook kunnen loslaten ook al doe je dat liever niet. Het feit dat je je hond een verdere lijdensweg bespaart zegt al hoeveel je om hem/haar gegeven hebt.

 Dat eerste wat je schrijft had ik ook bij onze Lobbes. Ik had er een beter gevoel hem te laten gaan. Ik kon niet anders...door die rotkanker, bij Lady was het anders die wilde altijd wel doorvechten, maar ze was zoo hulpeloos in haar stokoude lijfje. Ik kon haar niet laten wegkwijnen en wachten op de volgende mokerslag. Toch knaagt juist dat altijd nog aan me.

Het enige waar ik absoluut geen vrede bij heb bij onze Lobbes is dat hij zo jong gestorven is, daar konden nog wel een aantal jaartjes bij. Ik had hem als herplaatser wilde nog dit doen en dat.. hij crostte over het zand heen als een rally auto de laatste keer dat hij op z'n favoriete plek was. Ik had hem nog nooit zo gek gezien alsof hij het wist... nu kon het nog! Dat beeld van hem blijft me nu juist het meest bij. 

Veel er over praten met andere hondenmensen en laat je tranen maar gaan, ik ken het gevoel, je zou het wel uit willen schreeuwen, van ellende.

Heb ik ook wel eens gedaan, gewoon een muziekje hard opgezet en mijn verdriet eruit gegild, dat luchtte voor dat moment even op.

Na het verlies van 7 Duitse Herders, voel ik wat jij voelt.

Heel veel sterkte hoor!

 

 

 

Groetjes Didy

Het is by my 10maand geleden dat ik myn lieve queenie moest laten inslapen een groot verdriet ik heb een nieuwe hondje toch blyf ik myn lieve queenie missen dat zal voor allen zo zyn denk ik ze zyn voor altyd in ons hart veel sterkte verder

 

Oh vreselijk is dat bij een hond die nog zo jong is Bink was 9, wat op zich ook niet stokoud is maar wel een leeftijd waar je bij een grotere rashond wat meer vrede mee hebt.
Het was vreselijk om hem zo te zien. Hij kon door de hernia's niet meer zelf gaan liggen en als hij lag dan kon hij niet meer opstaan. Hij had dus twee opties: of de hele dag hijgend en piepend rondjes lopen of door ons opgetild worden en op de bank gelegd worden.
Dat optillen ging gepaard met een hartverscheurende gil. Gevolg was dat hij de pijn met ons ging associëren en angstig en stressend bij ons vandaan liep als we hem wilden aaien of neerleggen. Hij was een zielige brok ellende geworden.

Toen ik dat zag dacht ik bijna van "kan me niet schelen wat er gebeurt, desnoods doe ik het zelf wel". Natuurlijk doe je dat niet en wacht je op de DA, maar het was een vreselijk gezicht. Brrr.

We hadden dus inderdaad meer rust van hem laten gaan dan hem in leven houden want beter worden ging hij niet. Dit konden we hem echt niet aandoen.

Sorry dat ik jullie lastig val met dit verhaal

Je valt mij iig niet lastig met je verhaal,het laat zien dat je het welzijn van je hond boven het niet loslaten hebt gesteld,daarmee bewijs je hoeveel je van hem hield.

Ik was zelf nog erg jong toen mijn eerste hond was overleden. Maar ik hoorde van mijn moeder dat ik daar heel lang verdrietig van ben geweest. Een paar jaar later ging ik zeuren dat ik een nieuwe hond wilde en die kreeg ik ook. De hond is nu 5 en word in april 6 en zou haar niet kunnen missen. Moet er niet aan denken als ze er niet meer is

Ik heb ook zoveel van my af geschreven toen myn lieve queenie moest laten inslapen nu is het beter in myn droom zie ik haar soms ze kykt my dan aan alsof ze tevreden lykt ze heeft geen pyn meer sterkte

Gisterenavond de moeilijkste beslissing in mijn leven moeten nemen en ik ben al 46j..mijn lieve JackRussel Fitou ;bijna 15 geworden was al een maand op de sukkel met zware hartklachten .Ze viel constant omver maar met medicatie was alles vrij stabiel en de toekomst zag even weer rooskleurig. .tot vrijdag. .plots weigerde ze alle eten en drinken. Dierenarts zei desnoods opspuiten met spuitje. Deed ik ook maar ze gaf alles weer over.Ze viel constant omver,2 m stappen was teveel en plaste waar ze lag ..Gisteren jankte ze heel luid en indringend het gezin bij elkaar alsof ze afscheid wou nemen ???? Dan bij de dierenarts. Water op de longen en hart..nieren aan het begeven. .kortom..jullie beestje is aan het sterven. .Ik heb haar een waardig,pijnloos heengaan met het 'spuitje' gegeven. .maar waarom voel ik me nu zo slecht en schuldig? Ik mis haar zo..

Heel veel sterkte by my is het van de maand een jaar geleden ik mis haar nog steeds ik heb een maltezer nu ben zeer bly mee toch blyf ik haar missen maar je kon niet anders ze lyden niet meer en zyn allen samen veel sterkte verder

Iedereen veel sterkte gewenst, gelukkig is er een forum als dit, waar we (eindeloos) over ons verdriet en gemis kunnen schrijven.
Want wat worden ze gemist, onze, altijd trouwe honden.
Niet iedereen (zeker mensen zonder hond) begrijpt dat je echt door een enorm rouwproces heen gaat, wij weten wel beter.

Heel veel sterkte voor iedereen.

Ik heb zelf twee weken geleden mijn lieve rottweiler van 8,5 jaar moeten laten inslapen en ben nog steeds stuk van verdriet. Er gaat geen dag voorbij zonder te huilen. Ik mis alleen al zijn aanwezigheid. Vreselijk. Iedereen zegt dat de pijn minder wordt, mensen lijken verbaasd dat het verdriet "nog steeds" zo groot is...

pfff wat mis ik hem

Heb 1,5 week geleden ook mijn beste maatje Siamon verloren (Franse Bulldog), zijn er nog steeds kapot van.

Het verdriet is zo herkenbaar wat ik hier lees, dat geeft mij wel veel troost, dat wij niet de enige zijn en dat dit verdriet heel begrijpelijk is.

 

Iedereen snapt het heel goed hier. Heel veel sterkte

Het gemist blijft, hoeveel tijd er ook tussen zit. En dat er mensen zijn die zo laconiek zijn en zeggen: "het is maar een hond" zij kunnen niet invoelen hoe groot het verlies is als je ze moet laten gaan en wat voor krater het slaat in je leven.

 

Toen Speedy en Tessa samen over de regenboogbrug gingen is mijn hart er letterlijk van gebroken, kapot gescheurd en ben ik bijna achter ze aangegaan. Het verlies was te groot om te dragen, ik kon het niet.

 

Nu ben ik dus hartpatiënt, maar ik leef gelukkig nog al was het op het nippertje. Zoveel impact kan het verlies van een hond dus hebben, heel veel mensen onderschatten dat.

 

Sinds afgelopen maart is Hailey in ons leven gekomen, weer een Jack, maar totaal anders dan Speedy en Tessa en dat is goed.

 

Een nieuw hoofdstuk en een nieuwe start, maar nooit zal ik ons bijzondere duo vergeten. De plek die zij hebben in mijn deels afgestorven hart is aanwijsbaar op elke scan en hartecho.

Na het verlies van 7 prachtige en geweldige Duitse Herders, waarvan sommigen veel te jong, heb ook ik goed stuk gezeten.
Bij allemaal.
Allemaal met hun prachtige eigen karakterjtes.
Mooi was wel, dat ik op een gegeven moment 3 generaties hier had lopen.
Opa, dochter en kleinkinderen.
Toen opa allang was overleden, kon ik hem ineens weer zien in een bepaalde blik van zijn kleinzoon.
Nu hebben we Diva nog, gelukkig.
Maar ik heb het letterlijk soms uitgegild van ellende als we weer 1 van onze honden moesten laten gaan.
Ook heb ik vaak gezegd, de enige reden voor mij om geen hond meer te nemen is omdat ik dát verdriet niet meer aan kan.
Iedere keer ga ik zelf ook een stukkie dood.