Rouwen & afscheid van Maaike... in november 2015

Maya (Maaike) : 28.01.2005 – 28.11.2015



Mijn Miekemaaikemuis... mijn GOUDEN meisje...

Mijn meest “specialleke”...

Jij was in de groep de meest stille,

je keek toe... je observeerde...

En als jij je plaatske vond voor een dutje,

moest de rest een grote boog om jou heen maken

of 't zat er tegen met een grom of een blaf.




Jij had tijdens het wandelen zo je eigen gangske

en haasten was niks voor jou.

Altijd op haar eigen drafje... zo uniek en alleen van jou.

Maar een takje, een papierke, zelfs een pluimeke of

een donsje dat bleef plakken aan je poep...

en je stopte abrupt als een ezel ook doet.

Het duurde wel een tijd alvorens ik begreep dat je

mij op die manier vroeg : “eerst d'r afhalen, vrouwke”...




Met je ene oortje mooi rechtopstaand en het tweede maar half

werd jouw bijnaam “tien vóór drie”.

En als je je kopje schuin hield omdat je iets herkende en begreep

veranderde die bijnaam in een andere : “Maaike-zes uur”.




Vanaf ik 's morgens een eerste beweging maakte bij 't ontwaken

was jij altijd en direct de eerste die direct bij mij kwam liggen

niet eerder, nooit lang daarna... je wachtte tot ik bewoog...

vanaf mijn ogen open, zagen ze die van jou... die grote, zachte reeën-
ogen met duidelijk daarin te zien “goeiemorgen vrouwke !”...




Mijn Miekemaaikemuis...mijn “showmadam”...

Een spelletje tussen jou en mij als je op je rug in de zetel lag

en ik je vroeg : “doe eens Miekemaaike-showmadam ?”

dan wiegde je met je schouders heen en weer als was je

een “show-griet met dito “gesten”.


Mijn Miekemaaikemuis...

die zo enorm geleden heeft op slechts een anderhalve week...

En die er, volgens mij, voor gekozen heeft

om Babtje haar plaats in te nemen

voor het sterven aan de verwikkelingen van diabetes.

Omdat jij wist dat ik het verlies van Babtje als eerste

zelfs helemaal niet zou aankunnen of verwerken...




Je stierf ook godgans alleen die nacht...

in de bench bij de dokter

omdat je wist dat ik zo enorm doodsbenauwd was

als getuige bij de “definitieve prik”...

die je zou krijgen als je tegen maandag nog zo ziek zou zijn.




Mijn lieve, gouden meisje....

zorg goed voor dat stukje van mijn ziel

dat je meenam op je hemelse reis

toen je je oogjes voor altijd sloot...

En wacht op mij voor die hemelse knuffel

die ik jou nog zo ontzettend graag zou geven

voor de rest van mijn leven hier zonder jou




Tot later, kleine meisje....

Door Anneke op 18 februari om 22:13